Lachend: “Ja, dat klopt. Aanleiding was dat de schoolleiding had aangegeven dat het niet wilde dat wij een manifestatie tegen racisme zouden organiseren.”

“Niet meteen. Aanvankelijk wilde ik enkel mijn beklag doen in de schoolkrant. Zo van: schandalig dat we zo’n manifestatie niet mogen organiseren. Maar ook dat mocht niet, zo kreeg ik van de leraar maatschappijleer te horen. En dat vond ik zo erg. Dat ze een eenheidsworst van ons wilden maken. Toen dacht ik: als ik tegen dit systeem ben, moet ik ook maar de daad bij het woord voegen.”

“Yep. Eén dag voor mijn zeventiende verjaardag om precies te zijn. Mijn laatste schooldag. Ik had namelijk uitgezocht dat je in Nederland op je zeventiende niet meer leerplichtig bent. Maar het was een onschuldig ding, hoor, een vriendje had hem zelf gemaakt.”

Ik zat weliswaar in 5 vwo, maar toen ik mijn ouders vertelde dat ik uit protest van school wilde, hielden ze me niet tegen. Heel verbazingwekkend eigenlijk. Maar ze hadden vertrouwen in de goede afloop. Ze hielden zoveel van me dat ze me mijn eigen fouten lieten maken.”

“Ja, een vriend van me gaf me zo’n pvc-buis waarmee je vroeger van die besjes wegschoot. Ik dacht: dat geeft wel een mooi rookeffect. Nou, dat heb ik geweten. Ik had dat ding nog niet aangestoken of het begon als een gek te roken. Op een gegeven moment rookte het zelfs zo erg dat de bel afging en de school moest worden ontruimd.”

“Wennen natuurlijk. Zeker in het begin. Zo bleef ik urenlang in bed liggen, ook omdat ik wel heel erg van het nachtleven genoot. Met schilderen en muziek maken pakte ik de draad snel op. Zo zong ik in een punkbandje. Totdat ik na een half jaar dacht: dit slaat nergens op.”

“Zo kun je dat wel zeggen. Door letterlijk al mijn kettingen af te doen, heb ik mezelf toen echt ontketend. Ik moest ook wel. Ik was erachter gekomen dat ik toch liever in de samenleving wilde zijn dan erbuiten. En ja, toen keerde ik maar terug naar school – weliswaar een andere – waar ik met frisse tegenzin alsnog mijn vwo-diploma heb gehaald.”

“Het zijn twee kanten van dezelfde medaille. Een goed liedje is een levensverhaal in drie minuten. Al zit er natuurlijk wel een verschil in: op het podium sta ik met mijn band centraal, op Schiphol staan mijn gasten centraal.”

“Als dat lukt is dat heel fijn. Daarom hang ik ook echt aan hun lippen en probeer ik, door oprecht geïnteresseerd te zijn, hen op zo’n manier aan te moedigen en te enthousiasmeren dat ze het interview van hun leven geven.”

“Dat is gewoon niet waar. Het bijzondere van Hello Goodbye is juist dat we het niet van tevoren in Hilversum voorproduceren. We gaan gewoon naar Schiphol: een cameraman, een geluidsman, een redactrice en ik. Daar vraagt de redactrice aan mensen op wie ze wachten en als dat interessant is, vraagt ze of ik mag komen met de camera. Vervolgens vertelt ze mij in één zin waar het over gaat en dan begint het gesprek. Veel spontaner krijg je het niet. Toen ik dit programma een tijdje samen maakte met Yvon Jaspers hebben we wel verhalen van tevoren uitgezocht, omdat we toen van twee kanten wilden filmen – vóór en achter de douane – en daar moet je officieel toestemming voor vragen. Maar nu zijn alle gesprekken, net als vijftien jaar terug, geheel spontaan.”

Benieuwd naar de rest van het interview met Joris, en hoe het er nou echt aan toe gaat achter de schermen bij Hello Goodbye? Dat lees je in de Panorama van deze week of via Blendle.